1992 թ. հունվարի 19-20-ը Ստեփանակերտի արվարձանում շարունակվող մարտերը պսակվեցին փայլուն հաջողությամբ. Կրկժանն ազատագրվեց, հայ մարտիկները դիրքեր զբաղեցրին գերիշխող բարձունքների վրա:
Ադրբեջանա-ղարաբաղյան հակամարտություն. 30 տարի առաջ՝ հունվարի 19-ին…
ՍՏԵՓԱՆԱԿԵՐՏ, 19 հունվարի, ԱՐՑԱԽՊՐԵՍ։ Այս կապակցությամբ «Արցախպրես»-ի թղթակցի հետ զրույցում «Կաճառ» գիտական կենտրոնի ղեկավար, պ.գ.թ., դոցենտ Մհեր Հարությունյանը նշեց, որ Ստեփանակերտի արվարձանի վերածված հին հայկական Կրկժան գյուղը 1988-1990 թթ. դարձել էր ադրբեջանական ՄՀՆՋ-ների (միլիցիայի հատուկ նախանշանակման ջոկատ՝ ՕՄՕՆ) վտանգավոր հենակետերից մեկը, որտեղից անընդհատ գնդակոծվում էին մայրաքաղաքի բնակելի թաղամասերը և հաճախակի հարձակման ենթարկվում ծայրամասերը:
«1991թ. դեկտեմբերին Կրկժանի կրակակետերը վնասազերծելու գործողությունները ցանկալի արդյունք չունեցան: 1992 թ. հունվարի 19-ին Կրկժանում թշնամու ամրացված հենակայանի ջախջախման գործողությանը մասնակցեցին հայկական 26 ոչ մեծ ջոկատներ: Գործողությունն սկսվեց գիշերը և ընթացավ երկու ուղղություններով: Ըստ օպերացիայի հրամանատար, գնդապետ (1993-ից՝ գեներալ-մայոր) Արկադի Տեր-Թադևոսյանի՝ հաջողությանը մեծապես նպաստեցին Վարդան Ստեփանյանի շարժունակ խմբի շուրջ 40 կամավորների ձեռնարկած գործողությունները: Մասնավորապես, տարաշարժային խումբը դուրս եկավ հակառակորդի թիկունք և հանկարծակիի բերեց ադրբեջանցիներին: Դրան անմիջապես հետևեց հայկական հիմնական ուժերի հարվածը ճակատից, ինչն էլ արագ ավարտվեց հաջողությամբ:
Թշնամու դիմադրության ընկճմանը, մեր դիտարկմամբ, մեծապես նպաստեց նաև ԿՍ-19 հակակարկտային հրանոթից ուղիղ նշանառությամբ հակառակորդի կրակակետերի ճնշումը: Այդ օպերացիան ԼՂՀ ինքնապաշտպանական ուժերի լուրջ հաղթանակներից էր, ինչն իր հոգեբանական ու քաղաքական նշանակությամբ գրեթե հավասարազոր էր զուտ ռազմականին:
Դրա շնորհիվ Ստեփանակերտն ազատվեց վտանգավոր արվարձանից, որն ադրբեջանական հրամանատարությունը դիտում էր իբրև ռազմական հենակետ Արցախի մայրաքաղաք ներխուժելու համար: Մյուս կողմից, ամրապնդվեցին ու բազմապատկվեցին հայ մարտիկների` հաղթանակի հասնելու հավատը, կամքն ու վճռականությունը», - ասել է Մ. Հարությունյանը:
